Our success story

विस्मयकारक क्षण

सोमवारचा दिवस , दुपारचे साधारणतः ११.३० ते १२ वाजले असतील , ओ पी डी मध्ये भरपुर गर्दी . अचानक एक आठ वर्षाची गोंडस मुलगी बेदरकारपने माझ्या केबिन चे दार उघडून आत शिरली .
” मला ओळखलंत का काकु?” तिचा सरळ सरळ प्रश्न . थोडा राग , थोडे आश्चर्य आणि थोडा गोंधळ ह्याचा संमिश्र असा भाव माझ्या चेहेऱ्यावर उतरला . चित्रपटात दाखवतात तसे काही क्षणा नंतर हळुच केबिन चे दार उघडले आणि एक लाल केसरी लुगडं घातलेली महिला तिच्या मागोमाग आत आली. क्षणार्धात माझ्या डोक्यात भूतकाळाच वादळ उठलं . आरे ही तर आपली आशाबाई लेवाडे . मी ज्या वेळी वंध्यत्व आणि टेस्ट ट्यूब बेबी ह्याची ट्रीटमेंट करायला सुरुवात केली होती , त्या वेळेची ती माझी सुरुवातीच्या काही रुग्णांन पैकी एक . तिची मुलगी आज आठ वर्षाची झाली होती .

मी केबिन मधील पेशंट ला थोडा वेळ बाहेर थांबायची विनंती केली आणि त्या चुणुकदार मुली कडे फक्त बघत राहिले . म्हणतातना माया येण्यासाठी नात्याची गरज नसते , हवे असते ते समोरच्याचे आपलेसे करुन घेणारे व्यक्तिमत्व. तिला मी मांडीवर उचलुन घेतले . ” शेजारणीला घेऊन आलेय , लेकरुबाळ न्हाई तिला . धा वरीस झालं लग्नाला “‘ आशाबाई बोलली . नंतर त्या गोंडस मुलीसोबत मी बोलायला सुरुवात केली . काही मिनिटात तिने मला वन. टू. फोर. पासुन ते ऐ. बी. सी. डी. पर्यंत आणि जॉनी जॉनी एस पप्पा पासुन तर ये रे ये रे पावसा पर्यंत सगळं शिस्तीत बोलुन दाखवलं . आशाबाई अभिमानाने तिच्या कडे बघत होत्या आणि तिला एक एक गोष्ट करुन दाखवायला सांगत होत्या आणि तीही आनंदाने मनापासुन सगळं करुन दाखवत होती .” मह्या ५ पिढ्यात कोणी इतकं हुशार न्हाईबा , तितकी ही पोर हुशार हाय . लई कलाकारी करतीया गावभर नाव झालंय माय ह्या पोरटीमुळ मह आन तुमचं ” आशाबाई च्या चेहेऱ्यावर प्रचंड समाधान होत आणि तिच्या समाधानी चेहेऱ्याकडे बघुन मला आभाळ ठेंगणं झालं म्हणजे काय , ह्याची उपरती आली .

ही पोस्ट लिहिण्याचे करणं म्हणजे बऱ्याच जोडप्यांना आय. व्ही. एफ. करतांना प्रश्न पडलेला असतो कि ह्या उपचार पद्धतीने जन्माला आलेली बाळे , बाकी मुलांसारखी सामान्य ( NORMAL ) असतात का ?
त्यांना बहुतेक ह्याचे उत्तर इथे नक्की मिळेल .

—- डॉ . हर्षलता लड्डा
वंध्यत्व आणि टेस्ट ट्यूब बेबी तज्ञ


सकाळी सकाळीच मोबाईलची रिंग वाजली. ऑफिसला जायची आवराआवर आणि कामाच्या पसाऱ्यात मी तसाच फोन उचलला. आमच्या कॉलेजच्या एका जुन्या मित्राचा फोन होता. बाप झाल्याची बातमी देत त्याने आनंदाने आम्हाला बारश्याचे आमंत्रण दिले. बातमी ऐकून मी आणि प्रणव खूप खुश झालो. पण मनात कुठेतरी एक खंत होतीच. आपल्या आयुष्यात हा आनंद कधी येणार याची.

आमच्या लग्नाला ६ वर्षे होऊन गेली. अनेक दवाखाने, औषधोपचार केले, पण गुण मात्र आला नाही. बाळाची अपेक्षा आता सोडून द्यावी असं देखील वाटत होतं आणि आयुष्यात एक गोंडस बाळ आल्याशिवाय आनंदाने जगताही येणार नाही हे सुद्धा कळत होतं. पण कशाचंच उत्तर मात्र मिळत नव्हतं. मी तरी कधीतरी रडून ओरडून दुःख व्यक्त करायचे, पण प्रणव… त्याला तर माझ्यासारखं ढसाढसा रडताही येत नव्हतं.आई-वडील आणि सासू सासऱ्यांचं प्रेशर वेगळंच.


२ दिवसांनी बाळासाठी छानसे चांदीचे वाळे घेऊन आम्ही बारशाला गेलो. अतुल आणि माधुरी दोघे खूपच खुश होते. बाळाच्या येण्याने त्यांच्या घराचं अगदी गोकुळ झालं होतं. बारशाचा कार्यक्रम साग्रसंगीत पार पडला. नंतर गप्पांमध्ये आम्हाला तोच नेहमीचा प्रश्न विचारण्यात आला, “काय मग? तुम्ही केव्हा चान्स घेणार?” प्रत्येकाला तेच तेच उत्तर देऊन आता मी कंटाळले होते. आणि अतुल – माधुरी आम्हाला काही परके नव्हते. म्हणून मी आणि प्रणवने खरं काय ते सांगून टाकलं. आमचे प्रयत्न, दवाखाने, औषधं… सगळं सांगितलं. क्षणाचाही विलंब न करता अतुलने प्रणवच्या हातात एक कार्ड दिलं. म्हणाला उद्याच फोन कर आणि अपॉइंटमेंट घे. आमच्या आयुष्यात एक नवा आशेचा किरण उभा राहिला.
ठरल्याप्रमाणे फोन करून अपॉइंटमेंट घेतली आणि आम्ही पोहोचलो थेट औरंगाबादच्या समर्थ आय.व्ही.एफ. सेंटर मध्ये. तिथल्या डॉक्टर हर्षलता लड्डा यांच्याशी बोलताना एक वेगळाच आत्मविश्वास वाटला. अगदी सविस्तरपणे त्यांनी आम्हाला आमच्या केसमधला प्रॉब्लेम समजावून सांगितला. त्यासाठी करायला लागणारे उपचार देखील सांगितले. काही टेस्ट्स वगैरे करून आम्ही पुढची अपॉइंटमेंट घेऊन हॉस्पिटलच्या बाहेर पडलो. या वेळी नेहमीसारखी निराशा नव्हती. का कोणास ठाऊक पण खूप सकारात्मकता वाटत होती. डॉक्टरांच्या बोलण्यामुळे असेल किंवा त्यांच्या दांडग्या अनुभवातल्या यशस्वी केसेक मुळे असेल, पण आज मी आणि प्रणव आनंदी होतो.
३ महिने झाले होते. ट्रीटमेंट ठरल्याप्रमाणे चालू होती. आम्ही देखील न्यूट्रल होतो कारण याआधी वारंवार झालेल्या अपेक्षाभंगांमुळे यावेळी आम्हाला निराश व्हायचा नव्हतं.
नेहमीप्रमाणे सकाळी उठून दोंघाच्या ऑफिसची तयारी चालू होती, स्वयंपाक, आवराआवरी, फोन कॉल्स सगळं नेहमीसारखं चालू होतं. आज मात्र मला जरा जास्त थकल्यासारखं वाटत होतं. कुठेही न जाता फक्त झोपून राहावं असा वाटत होतं. मी हे प्रणवला सांगितलं. त्याला कदाचित शंका आली असावी, त्याने लागलीच जाऊन मेडिकल मधून होम युरीन टेस्ट किट आणलं. मीही जरा बिचकतच टेस्ट केली. बाथरूममधून बाहेर आल्यावर माझ्या चेहऱ्यावरचा आनंदच त्याला सगळं सांगत होता.
प्रणव आनंदाने अक्षरशः नाचत होता. माझ्या डोळ्यात अलगद पाणी तरळलं. इतका आनंद या आधी कदाचित कधीच झाला नव्हता. आम्ही तातडीने डॉक्टर हर्षलता लड्डा यांना फोन करून आनंदाची बातमी दिली. त्यांनी पुन्हा भेटीस बोलावले. भेटून बातमी कन्फर्म केली आणि आमच्या आयुष्यातली सगळ्यात मोठी उणीव समर्थ हॉस्पिटलने भरून काढली. इतकी वर्षे प्रयत्न करून जे शक्य झालं नव्हतं ते समर्थ हॉस्पिटलने अवघ्या तीन महिन्यात करून दाखवलं.
आज आमचं बाळ ६ महिन्याचं झालंय. अगदी गोंडस आणि हेल्दी. खरंच जर आम्ही अतुल आणि माधुरीला आमचा प्रॉब्लेम सांगितला नसता तर समर्थ हॉस्पिटलची आणि आमची ओळख देखील झाली नसती. आणि कदाचित आम्ही आयुष्यातील खूप मोठ्या सुखाला मुकलो असतो. मी समर्थ हॉस्पिटलचे, डॉक्टर अतिश आणि हर्षलता लड्डा यांचे मनापासून आभार मानते. त्यांच्यामुळेच आज आम्ही आई बाबा होऊ शकलो.
Thank you!

-प्रणव आणि सुप्रिया, पुणे. 

 

You cannot copy content of this page

Call Now
Directions
×